به اولین شرط امکان واقعی یا “Real Possibility” نیز می گویند.
در این حالت ما درباره آینده صحبت می کنیم. ما به یک وضعیت یا موقعیتی خاص در آینده و نتیجه آن فکر می کنیم.
به نظر شما چرا به آن Real Possibility نیز می گویند؟
زیرا در واقعیت امکان آن وجود دارد که وضعیت خاصی که به آن می اندیشیم رخ دهد.
فرض کنید اکنون صبح است. شما در خانه خود نشستید. برای خود برنامه ریزی کرده اید که بعد از ظهر تنیس بازی کنید. ولی هوا ابری است. احتمال می دهید که باران ببارد. شما چه می کنید؟
ساختار کلی جملات شرطی نوع اول به شکل زیر است :
| نتیجه | شرط | اگر |
| WILL + base verb | present simple | |
| .I will stay at home | it rains | If |
توجه داشته باشید که ما داریم در مورد آینده فکر می کنیم و هنوز بارانی نباریده است. ولی هوا ابریست و فکر می کنند که امکان دارد باران ببارد. برای نتیجه وضعیت ما از will و فعل در حالت پایه استفاده می کنیم.
به مثال های بیشتری توجه کنید:
| نتیجه | شرط | اگر |
| WILL + base verb | present simple | |
| .I will tell her | I see Mary | if |
| .he will invite her | Tara is free tomorrow | if |
| .their teacher will be sad | they do not pass their exam | if |
| ?will you stay at home | it rains tomorrow | if |
| ?what will you do | it rains tomorrow | if |
مثال های جدول فوق را به گونه ای دیگر نیز می توان بیان کرد:
| شرط | اگر | نتیجه |
| present simple | WILL +base verb | |
| I see her. | if | I will tell Mary |
| she is free tomorrow. | if | He will invite Tara |
| they do not pass their exam. | if | Their teacher will be sad |
| it rains tomorrow? | if | Will you stay at home |
| it rains tomorrow? | if | What will you do |
نکته: گاهی اوقات به جای will از کلماتی چون can ، shall و یا may نیز استفاده می کنیم:
If you are good today, you can watch TV tonight.
